Wczasy nad morzem - wczasynadmorzem.info

Niechorze

06 czerwiec 2012r.

NIECHORZE Nowoczesna latarnia morska w Świnoujściu paliła się już od roku 1857; również silne światło świeciło od od 1838 roku w Jarosławcu. Natomiast latarnia w Kołobrzegu posiadała bardzo mały zasięg, a ruch statków wzdłuż zachodniopomorskiego wybrzeża stale wzrastał. Wobec takiego stanu rzeczy na podstawie zarządzenia ministerialnego z dnia 5 grudnia 1860 roku zebrała się specjalna komisja w celu ustalenia wytycznych w związku z potrzebą budowy nowej latarni morskiej, która wypełniałaby lukę w oznakowaniu nawigacyjnym tego odcinka wybrzeża Bałtyku. Postanowienia komisji były następujące: nową latarnię usytuować w okolicy Trzę-sacza lub Niechorza, co zapewni całkowite przecięcie się kół świetlnych obu latarń, zapewniając równocześnie: bezpieczeństwo żeglugi na Ławicy Odrzańskiej; wieża latarni powinna być smukła, w rzucie okrągła lub ośmiokątna, w ostatnim przypadku narożniki powinny być ciemne, światło powinno być I klasy, przerywane —'10 sekund światło, 10 sekund przerwa — w odróżnieniu od stałego światła w Świnoujściu. Wysokość światła powinna wynosić 200 stóp nad poziom morza. Na podstawie powyższych postanowień opracowany został projekt wstępny budowy. Zarządzeniem ministerialnym z dnia 15 maja 1863 roku przystąpiono do opracowywania projektu techniczno-roboczego. Ostatecznie latarnia usytuowana została na zachód od wsi Niechorze, na wysokim klifowym brzegu. Wieżę zbudowano z licowanej jasnożółtej cegły. Do wysokości 13 m nad terenem wieża była czworokątna, natomiast powyżej — ośmiokątna. Na narożnikach wypuszczone zostały lizeny, wykonane na przemian z cegły czerwonej oraz czarno-glazurowanej. Płaszczyzny pomiędzy lizenami wyłożone zostały jasnożółtą licówką. Wieża zakończona była silnym, wystającym gzymsem. Całkowita wysokość obiektu wynosiła 45 m. Z obu stron przylegały do wieży przybudówki o wysokości 12,2 m, z ciemnoczerwonej cegły. W laternie zainstalowano aparat Fresnela I klasy, według projektu inżyniera Veit-Meyera. Cztery koncentryczne knoty, z których zewnętrzny posiadał średnicę 80 mm, zużywały 442 g oleju rzepakowego na godzinę. Wysokość płomienia wynosiła 9 cm. W ciągu roku zużywano 1943 kg oleju. Soczewka była szesnasto-kątna. Mechanizm zegarowy poruszał pierścieniową blachę z czterema otworami, co dawało wymaganą charakterystykę. Po raz pierwszy latarnia Niechorze została uruchomiona 1 grudnia 1866 roku. Zgodnie z tymczasową instrukcją światło zapalano pół godziny przed zachodem słońca, a gaszono o wschodzie. Czas zapalania latarni tłumaczono tym, że w pochmurne dni ciemność następuje o wiele wcześniej, niż wynika to z astronomicznego zachodu słońca. Poza tym na osiągnięcie pełnej siły światła potrzeba prawie 1/4 godziny. Wysokość płaszczyzny ogniskowej w latarni Niechorze wynosiła 41,1 m nad poziomem terenu. Gdy dodamy do tego wysokość klifu równą 21,7 m, otrzymamy wysokość ogniskowej nad poziom wody — 62,8 m. W czasie działań wojennych w 1945 roku pocisk artyleryjski zniszczył całkowicie laternę, w której mieściła się aparatura. Po wyzwoleniu latarnicy natknęli się w budynku na 8 min, które założyli wycofujący się Niemcy. W roku 1948 latarnia została całkowicie odbudowana. Po raz pierwszy zaświecono ją 18 grudnia tego roku o godz. 15.30. Podmywany, stromy brzeg zabezpieczony został ciężką opaską betonową, ciągnącą się na przestrzeni około 500 m. Przed opaską wykonany został narzut z olbrzymich głazów oraz krótkie, dwurzędowe, palisadowe ostrogi, usytuowane prostopadle do linii brzegowej na długości ponad 1 km. Stoki klifu zabezpieczono przed rozmywającym działaniem spływającej wody deszczowej za pomocą kamiennych sączków. Obecnie cały stok porośnięty jest ciernistymi krzewami rokitnika.